Panorama pictures of our trip

Stadion van Boca Juniors, de club van Diego Maradonna

Buenos Aires

Woestijn in het Anders gebergte 1

Woestijn in het Andes gebergte 2

Woestijn in het Andes gebergte 3

Talampaya National Park

Uitzicht vanuit ons hotel in Foz Izuagu

 

Zaterdag 20 september, zondag 21 september en maandag 22 september

Back home again. Gelukkig wel, andere jaren kan mijn vakantie niet lang genoeg duren, maar nu zijn we weer blij dat we thuis zijn.

Afgelopen zaterdag de laatste etappe gereden naar Buenos Aires. We moesten nog 250 kilometer rijden. Met een rustig gangetje van 99 kilometer per uur naar de stad gereden. Tegen 3 uur waren wer in Buenos Aires, we hadden willen voorkomen, dat we door de stad moesten rijden, maar toch recht door de stad heen gereden. Gelukkig was het zaterdag, dat scheelt een flinke slok op een borrel qua verkeer.

Redelijk vlot Alamo gevonden. We waren blij, dat we onze auto konden inleveren. Voor mij nooit weer een Opel, van mijn langste levensdagen niet meer. Ze waren nu wel wat meer begrip vol bij Alamo, vooral de man, die erzat, die had de auto gezien, die kon zich niet voorstellen, dat wij daar levend uit waren gekomen. Hij werd er zelfs een beetje emontioneel van. Maar ja, toen weer over naar de orde van de dag, de papieren etc, inzake het eigen risico, en het brengen van de vervangende auto, dit werd gedaan door het vrouwtje, dat ons ook heeft geholpen bij het huren van de auto aan het begin van de vakantie. Ze verontschuldigden zich wel, voor het zeer botte gedrag van Alamo, ten tijde van het ongeluk.

Na alle papieren te hebben ingevuld, zijn we door de man van Alamo, naar het hotel gebracht. Het was hetzelfde hotel, als aan het begin van de vakantie. Het Grand King Hotel, Lafalle Street Buenos Aires, mooi centraal.

’s Avonds hebben we de een van de beste biefstukken van de vakantie gegeten. Lekker groot, mals, gewoon lekker.

We moesten zondags om half tien vliegen, dus we hadden de hele dag nog, die we nog even moesten doorkomen. Beetje gewinkeld, beetje gelopen, af en toe een biertje gedronken op Jelle’s verjaardag, 36 geworden. Jelle heeft nog een leren jas gekocht, mooie jas, voor weinig geld en tegen vijf uur zijn we naar het vliegveld gegaan. Dit keer niet genaaid, zoals de eerste keer, maar gewoon 95 peso’s. Omgerekend nog een 20 euro, voor een ritje van drie kwatier.

Ingecheckt, door de douane, onze laatste peso’s opgemaakt en klaar om te vliegen. We hadden helaas, niet zulke goede plekken als op de heenweg, maar de vlucht ging toch sneller, dan verwacht, een beetje geslapen. Dit is een voordeel, dat je een nachtvlucht hebt. Tegen half drie Europese tijd in Madrid aangekomen, toen moesten we nog wel even doorlopen, om de vlucht naar Amsterdam te halen, maar die had een beetje vertraging, dus dat liep ook allemaal goed. Nog even 2 en een half uur doorbijten, met vooral Jelle’s zere schouder, en mijn nog vier bulten op het voorhoofd (het wordt al minder, het waren er eerst 11), kwamen we tegen half zeven op Schiphol aan. Jelle werd opgewacht door Erna, en voor mij was er niemand (dat had ik ook niet verwacht), nog een bakkie gedaan en toen in de trein gestapt en tegen 10 uur waren we weer thuis.

Allesomvattend een mooie vakantie gehad, tot afgelopen woensdag toen wouden we het liefst naar huis. Veel gezien, mooi land, alleen af en toe verkeek je wel een beetje op de afstanden. Blij en dankbaar, dat we zoveel geluk hebben gehad en op een zere schouder van Jelle, een paar bulten op mijn hoofd en een gebroken tube tandpasta na, zo goed vanaf zijn gekomen.

Vrijdag 19 september

Eerst het goede nieuws. Gisteravond had ik nog 11 bulten op mijn hoofd en vanmorgen nog negen. Het hoofd trekt nog wel behoorlijk, vooral het eten gaat nog wat lastig, met Jelle gaat het ook wel iets beter, alleen hij heeft nog wel behoorlijk last van zijn schouder. We moeten vooral niet te veel lachen, want dat doet ons beide zeer, dus niet te veel humor, deze laatste dagen.

We zagen er wel een beetje tegen op, om vandaag zo´n stuk te gaan rijden. 400 kilometer was de bedoeling, gelukking vrijwel alleen rechte weg, want bochten, nee liever niet meer.

Rustig aan gereden. Ik vond 99 kilometer wel een veilige snelheid, Jelle reed iets harder, 110 kilometer, weinig ingehaald, dan maar wat langer achter de vrachtauto aan blijven rijden. Het was ook weer een zeer eenzijdig landschap, vlak, dor gras en af en toe een boom en wat koeien.

Het was wel een beetje een bezinningsdag vadaag, alles even een beetje op ons laten inwerken. Stemmig muziek erbij, een magical moment, Tell me why, wundebar van Normaal, en nog wat van dit soort nummers, alleen toen ik Sorry, van Andre Hazes hoorde, schoot ik even vol. Jelle zegt ook wel, dat het niet mijn schuld is en dat ik me geen schuldcomplex moet aanpraten, maar ja, ik reed, ik wou naar dat klote meer, ik had niet goed op de kaart gekeken, maar ja daar schieten we ook niets mee op. Het is gebeurd, en we veranderen er niets meer aan, en we mogen blij zijn dat we er zo goed van af zijn gekomen.

Er is vandaag wel weer iets  bovengekomen van de eerste duikeling. Ik dacht toen bij mezelf, bij The A-Team, komen ze er ook altijd levend uit, en dat is dus ook gebeurd. Alleen bij het A-Team, krijg je als je de auto uitkomt, nog een paar klappen van BA, maar het voelt bij ons wel, dat we ook een paar klappen van BA hebben gehad.

Of het nou toeval is of niet, of het moet zo wezen, maar met het nummer, dat wij op de radio hadden, namelijk Dingetje met Rubberen Kaplaarzen, om kwart over drie 2 dagen geleden toen wij dat ongeluk kregen. Vanmiddag, bijna op dezelfde tijd, ik had een uur daarvoor de playlist van de mp3 speler geshuffeld, kwam Dingetje weer voorbij met Rubberen Kaplaarzen. Heel vreemd.

Tegen half vijf waren we in Junin. Hier hadden we al een keer eerder geslapen. De derde nacht van de vakantie. Dus deze plek kenden we al een beetje. Hetzelfde sobere hotel maar weer genomen, maar het schoonmaken schiet er nog wel eens een beetje bij in, in dit hotel, want ik had drie weken geleden, mijn zweterige tennissokken achtergelaten en wat bleek, ze lagen er nog steeds in de kast (we kregen toevallig de zelfde kamer als drie weken).

De sokken van drie weken geleden lagen nog in de la.

Dit is ook de plek, met het honden entertaiment. De honden, die op alles blaffen, achternalopen, wat maar beweegt. Zie maandag 2 september.

Vanavond eens geen koe, maar een pizza. Voor de verandering ook wel eens lekker. Toen we afgerekend hadden, ging ik alvast naar buiten, Jelle was nog even naar de wc, kwam Hidde Maas naar buiten (de ober leek io de acteur Hidde Maas), hij bracht mijn vest na, ik was die vergeten, en hij gaf mij toen vier behoorlijk schouderkloppen, precies op mijn zere plek, ik dacht dat ik door de grond ging, terwijl hij het aardig bedoelde dus ik bleef maar een beetje lachen, terwijk ik het verbeet van de pijn.

Nu nog even een biertje drinken en morgen die …… Corsa afleveren in Buenos Aires.

Woensdag 17 september en Donderdag 18 september

Door omstandigheden gisteren niet kunnen schrijven, maar daarover later meer. We zouden vandaag beginnen met de grote oversteek van San Juan richting Buenos Aires. 800 kilometer, verdeeld over 3,5 dag, dus lekker relaxd aan rijden, vroeg de auto neerzetten, een beetje de stad verkennen, etc, etc.

We kwamen wat later op gang vandaag, een beetje uitgeslapen. En tegen half elf in de auto gestapt. Vandaag niet alles helemaal goed voorbereid. Vergeten water te kopen, niet helemaal goed de kaart bestudeerd, dus we dachten, dat we met onze halve tank, nog wel een aardig eindje konden rijden, maar dat bleek al een vergissing (bijna), want dat hebben we haalden nog op het nippertje San Luis, helaas hierdoor wel een Nationaal Park gemist, ja jammer, hadden we maar beter moeten opletten. Wel blij, dat we de tank nog hadden gehaald, hadden nog ongeveer een liter benzine over. Maar ja we hadden het gehaald, dus we besloten na een hapje gegeten te hebben bij onze favoriete winkelketen de Wallmart (ja, die hebben ze ook in Argentinië), nog een uurtje door te rijden naar Mercedes, een plekje van ongeveer 30.000 inwoners.

De skik zat er goed in, leuk stukkie muziek op onze mp3 speler, dit keer geen Boer Harms, toen ik een afslag naar een meertje zag. We hadden nog wel tijd over, dus even kijken. Even wat afwisseling van die lange rechte weg naar Buenos Aires. Rustig die kant op rijden, maar het duurde nog wel even, tot wij het meertje zagen, dus besloten we om maar om te keren.

Toen ging het mis, in een flauwe bocht kregen we een klapband, en daar verloor ik de macht over het stuur, en begonnen we te rollen. Ik geloof vijf keer, tot we tegen een boom tot stilstand kwamen. Op de kop, maar gelukkig, waren we beiden nog redelijk intact en konden we uit de auto kruipen. Natuurlijk wel redelijk in schock, maar gelukkig, redelijk gezond, op een paar schrammen, bulten, zere ribben en npt wat pijntjes na, goed afgekomen, het had heel wat anders kunnen aflopen, als je de auto ook ziet.

Onze auto na de 5 koprollen

Maar ja, wat moet je dan. We zaten in de middle of nowhere, ales lag in de auto, of in de weide omgeving van de auto. Dus eerst alles maar eens bijmekaar gezocht. De bagage, andere spullen, papieren etc. etc. Het wonderlijke was, alles was nog intact, mp3 speler, videocamera, fototoestellen, bril van Jelle, zonnebril. Echt alles was nog intact, behalve een pot Dulce de Leche, en later achteraf in het hotel de tandpasta van Jelle.

Wie moeten we bellen? De autoverhuur, politie, Ambulance ? Eerst de autoverhuur maar eens gebeld. Hoe die reageerden, dat is met de beesten af, het enigste waar zij in geïnteresseerd waren was de auto, helemaal niet vragen hoe het met ons ging, het ging hun alleen om de auto. Ja we moesten ook de auto even afsluiten en het frontje van de autoradio er nog even uithalen. Dus daar moest ik met mijn wrakke lichaam, weer in die auto kruipen, om dat frontje eruit te halen, autosleutels. Ze hebben geen 1 keer gevraagd, hoet het met ons ging, alles draaide om die auto, die daar zowiezo, al total loss in de weiland lag.

Gelukkig kwam er toen een aardige vijftg plusser langs, die gelukkig voor een Spanjaard redelijk Engels sprak, die ons een beetje te hulp schoot, en de hulpdiensten belde. Helaas hebben wij die niet gezien, want na drie keer gebeld te hebben en ongeveer 2,5 uur later, nog geen politie gezien. Toen bood die man aan, om ons naar San Louis te brengen. Dat leek ons toen de beste oplossing, om daar nog te blijven wachten, dat bod ook weinig soelaas, dus hij heeft ons naar een hotel in San Luis gebracht.

Het beste hotel van de stad geboekt en in de hotelkamer kwamen de emoties wel een beetje los. We beseften toch wel, dat we redelijk wat geluk hebben gehad. Het had veel anders kunnen aflopen. Toen alles weer een beetje bedaard was, besloten om toch nog maar even naar de Politie te gaan, we hebben toch een report nodig voor de verzekering.

Dus wij naar politie. Dat zal nog wel wat worden, veel bureaucratie, machtsvertoon, slecht spaans spreken. Maar dat viel allemaal reuze mee. Ze hebben ons echt geweldig geholpen. Alle lof voor de politie hier. Gelukkig was er iemand van de brandweer, die redelijk goed Engels sprak. Eerst wat algemene papieren invullen. Natuurlijk moesten er wel verschillende stempels op. Het protocol schreef voor dat je naar een auto ongeluk naar een dokter moest, dus dat gebeurde dus ook. Hij keek er na, even aan mijn hoofd gevoeld, de hele tijd niets gezegd, wat opgeschreven, en toen konden we weer gaan. Dus dat stelde niet zoveel voor, volgens onze begeleider had de dokter rontgenogen, die kon door alleen te kijken, zien of er wat aan de hand was. Toen was het inmiddels negen uur. In de tussentijd was er een vertaalster opgeroepen, die ons verhaald vertaalde in het Spaans, hoe het gebeurd was enzo. Hier moesten natuurlijk ook weer wat stempels op, en ondertekend worden. Toen moesten ze nog een kopie hebben van de autopapieren, maar het politiebureau had geen kopieerapparaat, dus wij de in de politieauto, de halve stad doorijden om een kopierapparaat te vinden, wat uiteindelijk bij het casino lukte. Inmiddels was het elf uur geworden, maar we hadden ons politiereport in handen.

Nog even een happie gegeten, en toen naar bed gegaan. Ik heb redelijk geslapen, Jelle wat minder.

Vanmorgen wakker geworden, en alles was behoorlijk stijf. Bij Jelle was het al niet veel anders, we lijken wel twee oude bejaarde mannetje. We kunnen niet teveel lachen, want dan doet alles zeer. Alles was nog wel wat onwerkelijk. Nog steeds niets van Alamo gehoord tot 11 uur, want ze hadden beloofd, (uiteindelijk gisteren nog), dat er vor twaalf uur een auto zou zijn. Na weer heel wat heen en weer gezeur, uiteindelijk tegen half twee een nieuwe auto gekregen, weer een Corsa. Gelukkig zag deze er stukken beter uit en toch maar in de auto gestapt, en met een gangetje van 80 richting Merceds gestapt, al zat de schrik er toch nog wel in.

Onderweg naar Mercedes kwamen we weer langs de bewuste plek, toch nog maar even gekeken. De auto was inmiddels weggehaald, maar al onze waterflessen, kussen, de pot Dulce de Leche etc lag er nog, en je kon precies in het gras zien, waar we doorheen geduikeld waren. En de sporen op de weg waren ook goed te zien. Was nog wel een moeilijk om de plek weer te zien, maar het deed ook wel goed. En net op het moment, dat wij weg wilden rijden, belde Erna, echt heel toevallig zou je zeggen, maar toeval bestaat niet, dat moest zo zijn.

Hierna rustig doorgereden naar Mercedes. Een eenvoudig, maar goed hotel gevonden. Lekker rustig aangedaan, alles even laten bezinken, rustig een biertje gedronken, lekker, maar een eenvoudige koe gegeten en nu dus even alles van me af aan het typen.

Achteraf denk je, hoe heeft het zo kunnen komen. Er zijn wel een paar dingen, die anders zijn gegaan, dan normaal. Elke morgen, al vakanties lang, doucht Jelle als eerste en ik als tweede, waarom wie zal het zeggen, is gewoon gewoonte, gisteren niet. Ik eerst. Meestal bekijken we de kaart wel even, of we een tankstation tegenkomen voor water en benzine. Dit keer niet gedaan, hadden we een volle tank gehad, waren we naar het Nationale Park gegaan, daar een paar uurtjes doorgebracht, hadden dan in San Luis geslapen, of misschien ook nog wel in Mercedes, maar hadden dan zeker niet afgelagen op de beruchte weg. De hele vakantie de flessen achter in de auto niet opgeruimd, wat deed ik gistermorgen, toen we op weg gingen, alle flessen etc opgeruimd, was achteraf niet nodig geweest. Maar dit is allemaal achteraf gewauwel, daar kun je toch niets meer aan veranderen en Jelle heeft hier vooraf al over gedroomd, dat dit zou gebeuren, precies, zoals het is gebeurd. Maar het belangerijkste is, dat we er goed zijn afgekomen, maar de glans is wel een beetje van de vakantie af

Dinsdag 16 september

Lekkere dag vandaag. Mooi weer, ongeveer 28 graden.

Vandaag de route gereden, die we zondag hadden willen rijden, maar toen was de weg afgesloten. Goed geslapen, bij ons ¨super de luxe¨hotel, alleen het ontbijt viel wat tegen, erg droog brood, en maar een soort beleg, maar ja, voor 120 peso, kun je ook niet alles verwachten. De eigenaar van hotel Vienna, was wel aardig, hele verhalen heeft hij verteld, maar waar het allemaal over ging, dat is voor ons de grote vraag.

In de auto gestapt, en weer een mooie route gereden, door een vallei, met aan de ene kant de Anders, met de flanken, nog behoorlijk besneeuwd, toppen tot 6.700 meter, en aan de andere kant, iets lagere bergen, maar ook nog altijd wel zo´n 4.000 meter hoog. De eerste 70 kilometer was gravel vandaag, gelukkig is onze Corsa, daar inmiddels wel aangewend.

Onderweg het Nationale Park El Leoncito aangedaan. Dit was wel niet zo spectaculair, als de parken eerder deze week, maar was zeker nog wel de moeite waard. Hier een stukje gelopen naar een waterval. De heenweg was gemakkelijke te vinden, dan de terugweg. De terugweg, waren we het pad kwijt. Jelle via de rietvelden terug, en ik via beklimmingen van 4 heuvels, eindelijk het pad teruggevonden, vele schrammen op benen en armen rijker.

Nationaal park El Leoncito

San Juan

Vanavond weer in San Juan terechtgekomen, bekend inmiddels, hier hebben we zaterdagavond ook al geslapen. We hebben een ander hotel gekozen, want Jelle vond de bedden in het vorige hotel, ietwat aan de smalle kant. Uitgekomen bij het beste hotel van de stad, we wouden hier eerst niet heen, het zal wel erg duur zijn, maar dat viel voor een 5 sterren hotel, alsbehalve tegen, 265 peso, nog geen 50 euro. Het contrast is wel weer erg groot, met gisteravond, maar dat is ook een beetje de charme van deze vakantie.

Vanavond konden we geen restaurant vinden, paar keer wat heen en weer gelopen, en uiteindelijk een van buiten wel een leuke tent gevonden. Maar toen ze met de menukaarten kwamen aanzetten, dachten we bij ons zelf al, we hadden beter naar een parilla kunnen gaan, maar ja we zaten eral, maar het waren voor ons, niet al te best sprekende Nederlanders, nog al moeilijke gerechten, maar gelukkig ze hadden ook nog pizza, het was wel weer een karwei, om de pizza, zonder kaas te bestellen, (om zonder kaas te bestellen, dat ging nog wel, maar m hem duidelijk te maken, dat iemand een pizza zonder kaas wou, dat was wat moeilijker). Het duurde wel erg lang, voordat wij onze pizza kregen, bijna een uur (dat scheen bij het resturant te horen), wij vonden het wel erg lang. De pizza was op zich nog niet zo heel erg slecht, maar om daar een uur voor te wachten ?. Het toetje hebben we hier maar niet meer genomen, nog een uur wachten zeker. Een ijsje maar genomen in de ijssallon. Ze hebben hier trouwens erg lekker ijs, komt door de Italiaanse invloeden hier in Argentinië. Het ijs schijnt hier bij de betere in de wereld te behoren, volgens onze ¨Bijbel¨, de Lonely Planet.

Nu nog even een biertje drinken, en dan genieten van ons vijfsterren hotel.

Mount Aconcagua, hoogste berg, buiten de Himalaya

Maandag 15 september

Fantastische dag vandaag. Mooi weer, ongeveer 23 graden in Mendoza, ongeveer 4 graden op 4000 meter hoogte.

Vanmorgen eerst ander half uur gelopen, even de biefstukken van de afgelopen tijd, er af lopen.

Toen op weg naar het echte hoogebergte. Gereden via een fantastische weg, stijgend naar 4000 meter. We zijn gegaan, tot de Chileense grens, die lag op 4200 meter hoog. Hier was het dus 4 graden, maar wel mooi zonnig weer.

Hierna teruggereden naar het provinciale park, dat de hoogste berg buiten de Himalaya huisvest. Ruim 6.900 meter hoog. Hier konden we een stukje lopen, door de sneeuw, heen stappen. Het was behoorlijk zwaar, soms zakte je tot je knieeën, in de sneeuw weg, maar bij het uitzicht op de berg, werkelijk fantastisch, wat een knoeperd. Je kon een rondje lopen. Jelle had al genoeg geklommen, dus die ging terug, maar ik wou de ronde nog wel even afmaken, maar het werd met de meter zwaarder, echt een gevoel van alleen op de wereld, tussen die monsters van bergen. Ik ben doorgelopen, tot ik geen verdere voetstappen meer zag. Ik heb toen nog een voetstap gezet, als teken, dat ik het verst ben geweest, vandaag. Toen teruggelopen, nog een paar keer half in de sneeuw weggezakt, maar dat mocht de pret niet drukken.

Mount Aconcagua, hoogste berg, buiten de Himalaya

Hierna op de terugweg, nog even een natuurlijke brug bewonderd, ook erg mooi, en toen rustig teruggereden naar ….., ik weet de naam niet meer, waar we nu zitten, maar het is een wintersportplaatsje, op zo´n 100 kilometer van Mendoza.

Weer een leuk hotel gevonden. Bij het inchecken, hele verhalen van de hotel eigenaar, het enige wat we er ongeveer van wijs konden worden, was dat hij een keer in Amsterdam was geweest. Waarschijnlijk om er joints te roken. De douche was wat aan de koude kant, maar dat kwam doordat de geiser uitstond, waarschijnlijk had hij vandaag geen gasten verwacht, want het ski-seizoen zit er een beetje op en het zomer seizoen moet nog beginnen.

Valle da Luna, Provinciaal Park Argentina

Zondag 14 september

Relaxte dag vandaag. Lekker weer, 23 graden. Eerst nog even over gisteren. Weer politiecontrole. Dit keer een etterig mannetje. Die was erop uit, om even toeristen te pesten. Hij vroeg van alles, rijbewijs, verzekeringspapieren, etc, etc. Jelle reed dit keer, de meeste keren heb ik de politie controle moeten doorlopen, maar dit keer was Jelle dus aan de beurt. Uiteindelijk moesten we auto parkeren en moest Jelle het kantoortje binnen. We hebben ons weer van de domme gehouden en na een halfuur, kwam Jelle weer naar buiten en mochten we doorrijden.

We wouden vandaag eerst door de bergen naar Mendoza, maar helaas was een bepaalde route afgesloten. Dat schijnt wel een erg mooie route te zijn, maar ja, je kunt niet alles hebben. Toen zijn we maar rechtstreeks naar Mendoza gereden, onderweg nog even een omwegetje gemaakt, via de wijngebieden van Argetinië.

Tegen vijf uur waren we in Mendoza, leuk hotel gevonden, op een paar blokken van het centrum. Even een paar biertjes op het terras in de stad. Leuke stad Mendoza. Het is hier een iets welvarende streek van Argentinië. Komt misschien door de wijnbouw hier in de omgeving. Morgen gaan we naar de hoogste berg buiten de Himalaya, misschien, dat we die nog wel even gaan beklimmen.

Ons hotel in Mendozza

Zometeen nog een een stukkie vlees eten, bij volgens de Lonely Planet, het beste restaurant uit de stad. De eigenaar schijnt het vlees op twee grillen te bereiden. Eentje voor de smaak, en eentje om het te grillen. We zullen zien.

Als je denkt, dat alles in Amerika groot is, dan kun je je daarin nogwel eens vergissen. In Argentinië zijn de hamburgers groter en ook de bierflessen. Het bier op het terras, wordt  hier geschonken in 1 liter flessen, die je dan wel met z´n tweeën deelt.

Mendozza

Zaterdag 13 september

Lekker weer vandaag, ongeveer 20 graden. We moesten vandaag eerst 100 kilometer vanuit La Rioja terug rijden, om naar het Provinciale Park Valle la Luna te gaan. Maar dit was de moeite waard om 100 kilometer voor terug te rijden. Dit park was een combinatie van Zion, Bryce Canyon, President Rooseveldt National Park en Dinosaur park in Canada, geweldig dus. We hadden een tour geboekt, maar deze tour hebben we nooit gezien. Je mocht eigenlijk alleen met een tour in het park, maar we waren wat laat, en moesten een stukje rijden, om de tour te kunnen volgen, maar die hebben we gemist, dus zijn op eigen gelegenheid door het park gereden. Enorme rotsen, rood, groen, koper kleur, vreemde rotsten, een schitterende valley. Het was de moeite waard.

 

Hierna moesten we nog een paar honderd kilometer rijden om de bewoonde wereld weer te bereiken. De eerste 100 kilometer gingen over een weg, die je kunt omschrijven als een soort achtbaan, op en neer, van die kleine heuveltjes en afdalingen, je voelde je maag, als je naar beneden cq weer naar boven ging, we waren knap misselijk, toen we aan het eind van deze weg waren. Zo heftig was het.

Uitgekomen in San Juan vandaag. Ik moest natuurlijk weer de stad inrijden met die crazy Argentijnen. Gelukkig was het vandaag zaterdag, dus niet zo druk, en een goede navigator, die toch vandaag een paar missertjes had, maar een goed hotel voor weing geld gevonden. Tot nu toe de beste deal van deze vakantie.